ὑπό Ἀρχιμανδρίτου π. Νικηφόρου Νάσσου
«Κύματα ἄγρια θαλάσσης, ἐπαφρίζοντα τάς ἑαυτῶν αἰσχύνας» (Ἰούδ. 1, 13).
Εἶναι παρατηρημένο ὅτι κάθε χρόνο στήν περίοδο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, κατά τή διάρκεια τῆς ψυχοπνευματικῆς προπαρασκευῆς τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἑορτάσει πνευματικῶς καί ὑπαρξιακῶς τά Πάθη, τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ, «δι᾿ ὧν τῆς φθορᾶς τό ἡμέτερον γένος ἀνακληθέν, πρός αἰωνίαν ζωήν μεταβέβηκεν», κάποιο «τυχαῖο» καί «συμπτωματικό» γεγονός λαμβάνει χώρα, τό ὁποῖο ταράσσει τήν εἰρήνη τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος.