Σεβασμιώτατε ἅγιε Πειραιῶς,
Σάν ἐχθές ὁ ἃγιος Πρωτοσύγκελος ὑμῶν, τό ἐκλεκτόν παιδί ὑμῶν…
Σάν ἐχθές ὁ ἀγαπημένος φίλος και ἀδελφός μου …
Σάν ἐχθές ὁ γνήσιος ἐργάτης τῆς ταλαιπωρημένης Μαρτυρικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας … μάς ἀποχαιρέτησε αἴφνης, εἰς τά μεθέορτα τῆς Μεγάλης και Λαμπρῆς Ἑορτῆς τῶν Θεοφανείων, τῶν ὁποίων ἡ Ἱερά Πομπή ἐκεῖνον τό ἔτος, διά πρώτην φοράν, ἐξεκίνησε ἀπό τόν Ἱερόν Ναόν Εὐαγγελιστρίας, ὅπου ἐπί τόσα ἔτη ἐφημέρευσε.
Τά λόγια μου πτωχά ἵνα περιγράψωσι τό μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου Γρηγορίου Ταυλαρίου. Μεγαλοπρεπής ἀλλά καί σεμνός, καλλίφωνος, φιλακόλουθος, ἄριστος γνώστης τῶν Τυπικῶν και Τελετουργικῶν Διατάξεων τῆς Ἐκκλησίας, με ἐκκλησιαστικόν φρόνημα, με ὑπακοή εἰς τό Συνοδικόν Σύστημα τῆς Ἐκκλησίας, με σεβασμόν ὄχι μόνο εἰς τούς ἀνωτέρους του ἀλλά καί εἰς τήν τελευταίαν μοναχήν, κατέχων ἀπολύτως τά Ἱστορικά δεδομένα τοῦ Ἱεροῦ ἡμῶν Ἀγῶνος, ἀλλά προπάντων Ἄριστος Λειτουργός τοῦ Ὑψίστου! Ζοῦσε τό μυστήριον τῆς Θείας Λειτουργίας. Ἐγένετο ἕν μεθ’ αὐτό.
Πολλάκις ἠξιώθην να συλλειτουργήσω μαζί του. Εἰς μίαν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίων Ἀποστόλων Δάφνης ἐξ ἀγάπης καί σεβασμοῦ του εἴπα:
«π. Γρηγόριε, μακάρι κάποτε ἡ Ἐκκλησία να σέ ἀναβιβάσει εἰς τό ὑψηλόν τῆς Ἀρχιερωσύνης Ἀξίωμα!»
Τότε ταπεινῶς μού ἀπάντησε:
«Δεν χρειάζεται παπά μου∙ ἀς ἀπολαύσουμε τό ὑψηλόν τῆς Ἱερωσύνης Ἀξίωμα. Να το τιμοῦμε και να το ἐργαζόμαστε!»
Ὁ π. Γρηγόριος ἐγενήθη δι’ αὑτόν τόν δρόμον! Μακάριοι οἱ γονεῖς τοῦ, Ἐλευθέριος καί Ἀνθία, οἱ ὁποίοι τόν ἐγέννησαν καί τον ἀνέθρεψαν ἐν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου.
Πάτερ μου καί Φίλε καί Ἀδελφέ Γρηγόριε, μέ ἐστήριξες λίαν γενναίως ἐκ τῶν πρώτων βημάτων μου εἰς τήν Ἐνορίαν μου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καί ἰδιαιτέρως εἰς τά Ἐγκαίνια τοῦ Ναοῦ τά ὁποία ἐτελέσθησαν ὑπό τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ. Καλλινίκου, ἐν ἔτει 2011! Συνέβαλλες δε τά μέγιστα εἰς τόν ἀγώνα διά τήν στήριξη καί τακτοποίηση τῆς περιώνυμης Μονῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ Ἄργους!
Ἀλησμόνητε Γρηγόριε μου, πόσες φορές ἐδακρύσαμεν ἀπό χαράν διά τίς ὠραίες στιγμές τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, τήν Ἐνθρόνιση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν κ. Καλλινίκου, τήν Ἔνωση με τά τέκνα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κυπριανοῦ, τίς Ἁγιοκατάξεις νεοφανῶν Ἁγίων, τά Θεοφάνεια, τήν Τελετήν Καθαγιασμοῦ Ἁγίου Μύρου, τίς Ἱερές Πανηγύρεις, τό Σάββατο τοῦ Πάσχα με τήν Λιτανείαν τῆς Γοργοϋπηκόου εἰς τό Μοναστήρι σου τῆς Ἁγίας Μαρίνης κ.α.
Ἐνθυμούμαι ἐκείνη τήν χρονιάν τό Σάββατο τῆς Διακαινησίμου εἰς τήν ἱεράν Μονήν Ἁγίας Μαρίνης ὅπου προπαρασκευάζαμε την τράπεζα των ἱχθύων κατά τήν παραδοσιακήν ἁγιορείτικην συνταγήν, ὅταν ὁ μικρός μου ὑιός, Μάριος, ἔπεσε ἑντός τοῦ τηγάνου με τό καυτό φαγητό, ἀλλά μέ τήν θαυμαστήν ἐπέμβαση τῆς Παναγίας τῆς Γοργοϋπηκόου παρέμεινε ἀλώβητος!
Καί πόσες φορές ἐδακρύσαμεν ἐκ λύπης ὁρῶντες τήν πνευματικήν οἰκίαν ἡμῶν, τόν Τίμιον καί Ἱερόν Ἀγῶνα ἡμῶν ταλανιζόμενον ἀπό ἔριδες, σχίσματα, ὁμάδες, φίλαρχους, ἀκατάλληλους, οἱ ὁποίοι – κρίμασιν οἷς Κύριος οἶδεν - λυμαίνονται τόν χῶρον τοῦ πατρίου ἡμερολογίου.
Πολλά ἠδυνάμην να ἀναφέρω ἀκόμα τιμώντας τήν μνήμην σου, διότι θα εἴσαι πάντα διά ὅλους ἡμᾶς παράδειγμα ἑνὸς κατά πάντα Ἀξίου Κληρικοῦ, ὄμως σταματῶ ἐδῶ… Ἡ λύπη μου μετατρέπεται εἰς ἀνείπωτην χαράν, σκεπτόμενος ὅτι πλέον βρίσκεσαι εἰς τό ὑπερουράνιον Θυσιαστήριον με προεξάρχοντα τόν Ἵδιον Τόν Δεσπότην Χριστόν, τούς Ἀποστόλους, τούς Ἱεράρχας, τόν μακαριστόν Πειραιῶς και Σαλαμῖνος, κ. Γερόντιον, τόν μακαριστόν Ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον καί ὅλη τήν στρατιάν τῶν μακαρίων Ἱεραρχῶν καί Ἱερέων τῆς Μαρτυρικῆς ἡμῶν Ἐκκλησίας τήν ὁποίαν τόσο ἐτιμοῦσες καί ἐμνημόνευες.
Ἀδελφέ μου, σέ βγάλαμε καί φέτος ἀσπροπρόσωπο στα Θεοφάνεια. Ἡ τάξις ὑποδειγματική. Τώρα ἐσύ σίγουρα θα ἔβρισκες ἀτέλειες ἀλλά συγχώρεσέ μας.
Ἀς εἶναι αἰωνία σου ἡ μνήμη.
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΤΟΜΑΗΣ