Εὐχαριστῶ τό Θεό γιά τά ὅσα οἰκονόμησε τίς μέρες αὐτές στήν ἐλαχιστότητά μου. Δοξάζω τό Πανάγιο ὄνομά Του! Μέ ἀνήρπασε ἀπό τήν Μητρόπολη Ἀχαΐας, τήν ὁποία ὑπηρέτησα ταπεινά ἐπί τριάντα χρόνια. Μέ ἀνύψωσε στόν θρόνο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τοῦ Προκαθήμενου τῆς μαρτυρικῆς Ἐκκλησίας μας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία αὐτή τό 1924 ἀπέκρουσε τό ἀναθεματισμένο, Γρηγοριανό ἤ φράγκικο Ἡμερολόγιο. Ἀπέκοψε ἀπό τό σῶμα της ὅλους τούς καινοτόμους Ἱεράρχες, πού ἄλλαξαν τό Παλαιό Ἡμερολόγιο, καί τούς κοινωνοῦντες μέ αὐτούς. Τότε προκλήθηκε τό σχῖσμα τοῦ 1924.
Πρέπει εὐθαρσῶς νά ὁμολογήσουμε, πώς ὑπόβαθρο τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ αὐτοῦ Σχίσματος εἶναι ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖο, οἱ ἴδιοι οἱ Νεοημερολογίτες ἀποκαλοῦν παναίρεση!
Τίς αἱρέσεις ἐφευρίσκει πάντα ὁ διάβολος. Θέλει νά ἀποκλείει ἀπό τήν σωτηρία τούς ἀνθρώπους, Θέλει νά τούς ὁδηγεῖ μαζί του στήν αἰώνια κόλαση. Ἡ Ἐκκλησία μας, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ μοναδική Κιβωτός τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου.
Ἰδιαίτερα σήμερα, πού ὁ κατακλυσμός τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀσεβείας, τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀποστασίας, τῆς σύγχρονης εἰδωλολατρίας, κυριαρχεῖ παντοῦ, ἡ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας στόν σύγχρονο κόσμο, εἶναι περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορά ἀναγκαία.
Γιά τό λόγο αὐτό, «ὁ κοσμοκράτορας τοῦ κόσμου τούτου», ὁ πολυμήχανος διάβολος, τήν πολεμᾶ ἀπαρχῆς, ἀνελέητα καί ἀκατάπαυστα. Αὐτόν τόν πόλεμο κατά τῆς Ἐκκλησίας τόν βιώνουμε καθημερινά. Στό ἕνα μέρος βλέπουμε τό πολυπληθές στρατόπεδο τῶν ὀπαδῶν τοῦ διαβόλου. Στό ἄλλο, εἶναι τό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ.
Τό στρατόπεδο τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Σήμερα τό στρατόπεδο αὐτό εἶναι μικρό. Εἶναι «τό μικρό ποίμνιο». Ἀνήκουν σ’ αὐτό ὅσοι, στίς ἔσχατες μέρες πού ζοῦμε, δέν πλανήθηκαν. Ὅσοι «μέ φόβο καί τρόμο κατεργάζονται τήν ἑαυτῶν σωτηρία»!
Τήν Ἐκκλησία αὐτή ποίμαναν οἱ Προκαθήμενοί της, σπουδαῖοι κληρικοί. Ὅπως: ὁ Πρωθιεράρχης Δημητριάδος Γερμανός, ὁ ὁμολογητής Ποιμενάρχης τῆς Ἐκκλησίας μας Χρυσόστομος Καβουρίδης, ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Ἀκάκιος Παππᾶς, πού παρά τό βαθύτατο γῆρας του, δέν δίστασε νά ταξιδέψει μέχρι τήν Ἀμερική γιά νά μᾶς φέρει τήν Ἀρχιερωσύνη. Ἐπίσης, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος Πάστρας καί τέλος, ὁ διάδοχός του καί πρόσφατα σέ βαθύτατο γῆρας κοιμηθείς Χρυσόστομος Κιούσης.
Ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπός μας Χρυσόστομος στά 24 χρόνια πού ποίμανε τήν Ἐκκλησία πρόσφερε ἀνυπολόγιστες ὑπηρεσίες. Αὐτόν τόν ἱεράρχη, πού εἶχε τόσο θαυμαστό ὁσιακό τέλος, μέ κάλεσαν οἱ ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς νά διαδεχθῶ, μολονότι ὑπῆρχαν ἄλλοι ἀξιώτεροι καί ἱκανότεροι ἐμοῦ. Ποτέ δέν διανοήθηκα στό παρελθόν τήν ἀνάδειξή μου ὡς Ἀρχιεπισκόπου. Καί ποτέ, δέν τό ἐπεδίωξα.
Δέν ἀρνήθηκα τήν εὐθύνη αὐτή, μέ τήν ὁποία μέ ἐπεφόρτισε ἡ ἀγάπη τῶν ἁγίων ἀδελφῶν, τῶν Σεβασμιωτάτων Ἱεραρχῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μας. Ἀνέλαβα τήν ὑποχρέωση, παρά τίς ἀσθενεῖς δυνάμεις καί τό ἐπισφαλές τῆς ὑγείας μου, νά διακονήσω τήν Ἐκκλησία ἀπό τήν θέση αὐτή.
Τό ἔργο τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση ἐπιθυμῶ νά συνεχίσω. Προσδοκῶ στό ἔργο αὐτό, νά ἔχω τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Εἶμαι βέβαιος ὅτι θά ἔχω τήν ὁμόθυμη συμπαράσταση τῶν ἁγίων ἀδελφῶν, τῶν Ἱεραρχῶν, τῶν ἄλλων κληρικῶν, τῶν μοναχῶν καί ὅλων τῶν πιστῶν. Αἰσθάνομαι ὅτι τό ἔργο αὐτό, τό ὁποῖο ἀπορρέει ἀπό τήν θέση μου ὡς Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι πολυσχιδές καί πολύ δύσκολο. Τό ἐξειδικεύω:
Ἡ πρώτη μέριμνά μου ὡς Ἀρχιεπισκόπου, σύν Θεῶ, ἐπιθυμῶ νά εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς ὀρθῆς Πίστεως. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τονίζουν: Χωρίς τήν ὀρθή Πίστη κανένας δέν σώζεται! Ἡ Ὀρθή Πίστις εἶναι ὄρος σωτηρίας. Πάντα οἱ Ὀρθόδοξοι ὑπερασπίστηκαν καί ὑπερασπίζονται τήν ὀρθή Πίστη. Γιά τήν ἀκρίβεια τῆς ὀρθῆς Πίστεως ἔχυσαν καί τό αἷμα τους ἀκόμα.
Οἱ Πατέρες λένε: «Αἱρετικός ἐστι ὁ καί μικρόν γοῦν τί παρεκκλίνων τῆς ὀρθῆς πίστεως»! Ἔτσι μᾶς παρέδωσαν τήν Πίστη ἀπαραχάρακτη καί ἀκαινοτόμητη. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο τό 1924 οἱ πιστοί ἀρνήθηκαν νά δεχτοῦν τό Νέο Ἡμερολόγιο, γιά νά μή φραγκέψουν.
Τό φράγκεμα εἶναι αἵρεση. Τούς Φράγκους ἔχουν καταδικάσει καί ἀναθεματίσει Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Ἡ Η´ Οἰκουμενική Σύνοδος, πού συνῆλθε τό 867 ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί ἡ Θ´, πού συνῆλθε τά ἔτη 1341, 1351 ἐπί ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. Στήν ἐποχή μας ἐξαπλώνεται παντοῦ ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ!
Διδάσκει ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι μία ἀπό τίς πολλές αἱρετικές «ἐκκλησίες»! Διδάσκει ὅτι κι’ αὐτές οἱ αἱρετικές «ἐκκλησίες» μποροῦν τάχα νά σώσουν τούς ἀνθρώπους! Ἄν εἶναι ποτέ δυνατόν! Ὁ Οἰκουμενισμός ἐπιδιώκει ὅλες αὐτές οἱ αἱρετικές «ἐκκλησίες» νά ἑνωθοῦν σέ μία «ἐκκλησία», στήν πραγματικότητα «ψευδεκκλησία»! Αὐτή ἡ «ψευδεκκλησία» τῶν Οἰκουμενιστῶν δέν σώζει ποτέ κανένα ἄνθρωπο!
Ἤδη, οἱ Πατριάρχες, Ἀρχιεπίσκοποι καί λοιποί κληρικοί τοῦ Νέου Ἡμερολογίου ἐνώθηκαν μέ τόν παπισμό. Τήν «ἕνωση» αὐτή ὑπέγραψε τό 1965 ὁ διαβόητος Πατριάρχης Ἀθηναγόρας μέ τόν Πάπα! Αὐτή τήν «ἕνωση», «ψευδένωση», ἀγωνίζεται νά ὑλοποιήσει στίς μέρες μας ὁ Βαρθολομαῖος! Ἐπισημαίνω τόν σατανικό καί καταχθόνιο ρόλο τόν ὁποῖο διαδραματίζει ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πού λέγεται Βαρθολομαῖος»! Ὁ μοιραῖος αὐτός ἄνθρωπος, ὁ Βαρθολομαῖος, ἀνέλαβε νά ἐπιβάλει παντοῦ αὐτή τήν «ψευδένωση»! Ἡ πλήρης ὑλοποίηση αὐτῆς τῆς «ψευδένωσης» ἀνατέθηκε στόν Βαρθολομαῖο, γιατί εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος στό Φανάρι, πού εἶναι ἱκανός νά τήν ἐπιβάλει. Γι’ αὐτό βιάζονται, νά ὑλοποιήσουν πλήρως τήν «ἕνωση» αὐτή, τώρα, ὅσο ζεῖ ὁ Βαρθολομαῖος! Αὐτός εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Βαρθολομαῖος θέλει νά συγκαλέσει τήν «Οἰκουμενική Σύνοδο», γιά νά ἐπικυρώσει τήν «ψευδένωση» αὐτή!
Γι’ αὐτό τό λόγο, μέ τόσο μένος, πανουργία καί κακότητα, διώκεται ἀπό τό Φανάρι ἡ Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου! Ὑπάρχουμε ὅμως κι’ ἐμεῖς! Οἱ Παλαιοημερολογίτες! Εἴμαστε οἱ φρουροί πάνω στίς ἐπάλξεις τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ φρυκτωροί της! Ἐμεῖς, πού κρατᾶμε τήν «ἀκρίβεια» τῆς ὀρθῆς Πίστεώς μας! Αὐτή εἶναι ἡ Ὁμολογία μας! Αὐτή τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως δέχονται ὅλοι, ἤ σχεδόν ὅλοι οἱ Παλαιοημερολογίτες. Γι’ αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μας δέν χορηγεῖ τά μυστήριά της στούς Νεοημερολογίτες καί τούς ἄλλους αἱρετικούς.
Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι τό ἀντίβαρο στήν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Στό χῶρο του Νέου Ἡμερολογίου ἀκούγεται κάπου κάπου καί μερικές φωνές κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατά τοῦ Παπισμοῦ κατά τοῦ Βαρθολομαίου καί τῶν σύν αὐτῷ, ἀπό συντηρητικούς θεολόγους, κληρικούς καί ἄλλα πρόσωπα.
Τά πυρά ὅμως αὐτά τῶν Νεοημερολογιτῶν, πού φωνάζουν κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Βαρθολομαίου καί τῶν ἄλλων ἀξιωματούχων τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, εἶναι ἄσφαιρα! Γιατί αὐτούς, τούς ὁποίους καταγγέλλουν ὡς κακόδοξους, ταυτόχρονα τούς μνημονεύουν στίς ἐκκλησίες τους ὡς Ὀρθόδοξους. Καί «κοινωνοῦν» μαζί τους! Τό γεγονός αὐτό, τούς καθιστᾶ ἀνακόλουθους καί ἀναξιόπιστους.
Ἀναπολόγητοι θά εἶναι ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως καί ὁρισμένοι συντηρητικοί θεολόγοι τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, οἱ ὁποῖοι συκοφαντοῦν τήν Ἐκκλησία μας, ὅπως ἦταν ὁ Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι μέ τά ὅσα γράφουν προσφέρουν ἀνυπολόγιστες ὑπηρεσίες στούς Οἰκουμενιστές! Φρονῶ ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά ἀναιρεθοῦν ὅλες αὐτές οἱ κακόδοξες ἀπόψεις τῶν θεολόγων αὐτῶν.
Ἡ Ἐκκλησία μας πιστεύει, ὁμολογεῖ καί διακηρύττει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία. Εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Εἶναι ἡ μόνη πού σώζει τά μέλη της, ὅσα ἐπιθυμοῦν τή σωτηρία τους κι’ ἀγωνίζονται γι’ αὐτή. Καμιά αἵρεση δέν σώζει! Καμία αἵρεση δέν ἔχει Χάρη! Καμιά αἵρεση δέν ἔχει μυστήρια! Αὐτή τήν ὁμολογία διακήρυξε ὁ μακαριστός Προκαθήμενος τῆς Ἐκκλησίας μας Χρυσόστομος Καβουρίδης τό 1935. Αὐτή τήν ὁμολογία δέχεται ἡ Ἐκκλησία μας μέχρι σήμερα.
Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο δέν παρέχουμε τήν Θεία Εὐχαριστία καί τά ἄλλα μυστήριά μας σέ ὅσους δέν εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως εἶναι οἱ Νεοημερολογίτες. Ὑπάρχει ἕνα σοβαρό ζήτημα, πού ἀπασχολεῖ τήν Ἐκκλησία μας. Εἶναι τά ἐνδο-παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, πού κατέληξαν σέ Παρατάξεις.
Αὐτό τό κατάκριτο φαινόμενο τῶν Παρατάξεων δημιουργήθηκε εἴτε ἀπό ἐκκλησιολογικές διαφορές, εἴτε ἀπό καθηρημένους πρώην κληρικούς. Θά εἶμαι ἰδιαίτερα εὐτυχής, ἐάν κατά τήν διάρκεια τῆς διακονίας μου ὡς Ἀρχιεπισκόπου συμβάλλω, ἔστω καί κατ’ ἐλάχιστον, στήν κατά Θεόν ἐπίλυση αὐτῶν τῶν ἐκκλησιολογικῶν διαφορῶν, μέ ἕνα καλόπιστο καί εἰλικρινῆ θεολογικό Διάλογο.
Ὅσον ἀφορᾶ στίς Παρατάξεις πού δημιούργησαν ὁρισμένοι καθηρημένοι πρώην κληρικοί ἐπιθυμῶ νά διευκολύνω τήν ἐπιστροφή ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων στή μάνδρα τῆς Ἐκκλησίας. Θά γίνουν δεκτοί, ἐφόσον τό θελήσουν, ὅπως προβλέπουν οἱ Ἱεροί Κανόνες, οἱ ἐντολές τῶν Πατέρων καί ἡ πράξη τῆς Ἐκκλησίας.
Στή Θεία Λειτουργία τοῦ Μεγάλου Βασιλείου παρακαλοῦμε τόν Θεό, νά «παύση τά σχίσματα τῶν (κατά τόπους Ὀρθοδόξων) Ἐκκλησιῶν. Παρακαλοῦμε νά ἐπαναφέρει «τούς πεπλανημένους» στήν Ἐκκλησία. Πιστεύω ὅτι ἡ ἑνότητα αὐτή στήν Ἐκκλησία ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτῶν εἶναι ἐπιθυμία καί προσευχή ὅλων. Αὐτό εἶναι καί ἡ δική μου ἐπιθυμία καί ἐπιδίωξη.
Ἐκκλησία δέν εἶναι μόνο οἱ ἐπίσκοποι. Εἶναι καί οἱ λοιποί κληρικοί, οἱ μοναχοί καί οἱ λαϊκοί. Ὅλοι αὐτοί ἀποτελοῦν τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, καί εἶναι οἱ ὑπερασπιστές της, ὅπως ἀπεφάνθησαν οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς τό 1848.
Ἐπιθυμία καί ἐπιδίωξή μου εἶναι νά βοηθήσω τήν ἐνεργοποίηση ὅλων τῶν μελῶν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τό κάθε μέλος ἔχει νά διαδραματίσει ἰδιαίτερο καί σημαντικό ρόλο. Κατ’ ἀρχήν, οἱ λοιποί κληρικοί.
Ἡ ἱερωσύνη εἶναι τό ὕψιστο ὑπούργημα πού ὑπάρχει στόν κόσμο. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ἔλεγε πώς ἄν συναντήσει στό δρόμο του ἕνα παπᾶ καί ἕνα ἄγγελο, θά φιλήσει πρῶτο τό χέρι τοῦ παπᾶ καί ὕστερα τοῦ ἀγγέλου.
Δέν εἶναι βιοποριστικό ἐπάγγελμα ἡ ἱερωσύνη. Στήν ἱερωσύνη δέν χωράει οὔτε τρίχα ἔλεγαν οἱ παλαιοί. Οἱ ἀνάξιοι δέν μποροῦν νά εἶναι ἤ νά γίνουν κληρικοί. Οἱ Πατέρες ἀπαιτοῦν κάθε κληρικός νά εἶναι ἄξιος! Καί αὐτό ἐπιμαρτυρεῖ ὁ λαός στίς χειροτονίες τῶν νέων κληρικῶν, ἀναφωνώντας τό «ἄξιος, ἄξιος»! Οἱ Πατέρες πρωτίστως ἀπαιτοῦν οἱ χειροτονούμενοι κληρικοί νά μήν ἔχουν σαρκικά κωλύματα, γιά νά εἶναι ἄξιοι. Γι’ αὐτό λέμε στόν Χερουβικό ὕμνο «οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν...»
Ἡ ἐποχή μας εἶναι ἀντι-πνευματική! Εἶναι ὑλιστική! Οἱ γονεῖς θέλουν τά παιδιά τους νά γίνουν ὁ,τιδήποτε ἄλλο ἐκτός ἀπό ἱερεῖς ἤ μοναχοί! Στήν Ἐκκλησία μας ὑπάρχει ἔλλειψη ἱερατικῶν κλήσεων. Πρέπει ὅλοι νά βοηθήσουμε νά προσέλθουν οἱ νέοι μας στήν ἱερωσύνη. Νέοι, ἄξιοι, μέ εὐσέβεια καίζῆλο ἱεραποστολικό!
Αὐτό εἶναι τό πρώτιστο προσόν, πού πρέπει νάἔχει ἕνας κληρικός. Ἡ μόρφωση, ἐάν ἔχει, εἶναι χρήσιμη, ἀλλά δέν εἶναι ἡ πρώτιστη ἀναγκαιότητα. Στόν τομέα αὐτό ἐπιθυμῶ νά ἐπικεντρώσω τίς ἐπιδιώξεις μου. Τί Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θά εἴμεθα ἄν δέν μποροῦμε νά ἐπανδρώσουμε τίς ἐνορίες μας μέ ἄξιους ἱερεῖς;
Μετά, οἱ μοναχοί. Στίς μέρες μας ὁ μοναχισμός περνάει κρίση. Ἔπαυσε νά μαγνητίζει τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων, ὅσον ἄλλοτε. Παλαιότερα, ὁλόκληρες οἰκογένειες ἐγκατέλειπαν τόν κόσμο καί πήγαιναν στά μοναστήρια, κοντά σέ ἁγίους γέροντες. Σήμερα τά μοναστήρια μας φθίνουν, ἀπό ἔλλειψη μοναχῶν. Ἔχουμε ἀνάγκη μοναχῶν, ὄχι γιά νά μή ρημάξουν τά κτίρια τῶν μοναστηριῶν. Οἱ μοναχοί εἶναι τά πρότυπα τῆς τέλειας πνευματικῆς ζωῆς, στήν ὁποία ὀφείλουν οἱ ἄνθρωποι νά φτάσουν. Αὐτό εἶναι ὁ προορισμός κάθε ἀνθρώπου. Ὅποιος δέν ἀγαπάει τόν μοναχισμό, δέν εἶναι Ὀρθόδοξος! Θά εἶμαι εὐτυχής, ἄν μπορέσω νά βοηθήσω νά ἀκμάσει καί πάλι ὁ μοναχισμός στήν Ἐκκλησία μας.
Τέλος, οἱ λαϊκοί. Στήν Ὀρθοδοξία οἱ λαϊκοί δέν εἶναι παθητικά μέλη. Εἶναι ἐνεργά. Συμμετέχουν στίς πολλές δραστηριότητές της, ὅπως στήν κατήχηση τῶν πιστῶν, στή φιλανθρωπία, στήν ἀντιμετώπιση πολλῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας καί σ’ ἄλλους τομεῖς. Ὅταν τά μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἐνεργοποιημένα καί ἐργάζονται γι’ αὐτή, τότε ἡ Ἐκκλησία πάει μπροστά. Ἐκτελεῖ θεοφιλῶς τό ἔργο της. Ἡ ἀφύπνιση καί ἐνεργοποίηση ὅλων τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιθυμῶ νά εἶναι ἡ μόνιμη φροντίδα μου ὡς Ἀρχιεπισκόπου.
Ἰδιαίτερη ἐπιθυμῶ νά εἶναι ἡ φροντίδα μου γιά τή νεολαία. Εἶναι ἀξιέπαινοι οἱ νέοι μας, πού μένουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι στίς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι εὐλογημένα ἀπό τό Θεό τά παλικάρια μας, πού δέν παρασύρθηκαν ἀπό τά μεθυστικά δέλεαρ καί τερπνά τοῦ κόσμου τούτου, δέν τρέφονται μέ τά «ξυλοκέρατα» τοῦ ἀσώτου, ὅπως εἶναι, ὁ πανσεξουαλισμός, τά ναρκωτικά, οἱ ἔξαλλες διασκεδάσεις καί τόσα ἄλλα. Αὐτοί οἱ νέοι εἶναι ἡ ἐλπίδα τῆς Ἐκκλησίας! Εἶναι τό μέλλον τῆς πατρίδας μας! Χωρίς ὀξυγόνο δέν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος. Καί ἡἘκκλησία ἔχει ἀνάγκη ἀπό «ὀξυγόνο»!
Τό «ὀξυγόνο» τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Θεολογία. Ὄχι ἡ ὁποιαδήποτε «θεολογία». Εἶναι ἡ θεολογία πού μᾶς παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες! Αὐτή τή θεολογία, τούς τήν ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Θεός.
Οἱ Πατέρες εἶναι οἱ αὐθεντικοί δάσκαλοί μας. Ὅσα διδάσκουν δέν εἶναι φλύαρες σκέψεις. Εἶναι ἡ προσωπική τους ἐμπειρία, πού τούς ὁδήγησε ἀπό τήν «κάθαρση», στό «φωτισμό» καί τή «θέωση». Ὁ προορισμός κάθε ἀνθρώπου εἶναι νά γίνῃ ὅμοιος μέ τό Θεό. Αὐτός εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας. Νά θεώνει τόν ἄνθρωπο! Νά τόν καθιστᾶ ἅγιο. Ἁγίους δημιουργεῖ μόνο ἡ Ἐκκλησία! Ὄχι «ψευδο-ἁγίους», πού ἀνακηρύττει ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ ἄλλοι ἀδελφοί του αἱρετικοί, πού ἀνακήρυξαν ἅγιο καί αὐτόν τόν Χρυσόστομο Σμύρνης!
Ἐκκλησία χωρίς Πατερική Θεολογία δέν εἶναι Ὀρθόδοξη! Εἰδικά ἐμεῖς οἱ Γ.Ο.Χ., ἄν ζοῦμε χωρίς τίς διδαχές τῶν ἁγίων Πατέρων, εἴμαστε στήν πραγματικότητα «δεκατριμερίτες»! Δέν εἴμαστε Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί! Ἐπιθυμῶ νά ἐργασθῶ μέ ὅλες τίς δυνάμεις μου στήν ἐμπέδωση τῆς Πατερικῆς θεολογίας μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Θά ἤθελα καί πολλά ἄλλα νά εἰπῶ, γιά τό πῶς ἐπιθυμῶ νά ποιμάνω ὡς Ἀρχιεπίσκοπος τήν Ἐκκλησία μας, ὥστε νά μή κατακριθῶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, πού θά δώσω λόγο στό Θεό! Θά εἰπῶ μόνο τοῦτο.
Ἐπιθυμῶ νά ποιμάνω τήν Ἐκλησία, ὡς Προκαθήμενός της, μέ βάση τούς Ἱερούς Κανόνες! Γιά ὅλα τά ζητήματα τῆς Ἐκκλησίας οἱ Κανόνες προβλέπουν τήν κατά Θεό ρύθμισή τους. Στή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπιβάλλουν τό λεγόμενο «συνοδικό σύστημα». Αὐτό σημαίνει, ὅτι οὔτε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος, πού εἶναι ὁ «Πρῶτος» τῆς Συνόδου, μπορεῖ μόνος του νά ἐνεργεῖ ὅ,τι θέλει, οὔτε τά λοιπά μέλη τῆς Συνόδου, χωρίς αὐτόν μποροῦν νά κάνουν ὅ,τι ἐπιθυμοῦν!
Ὁ 34ος Κανόνας τῶν ἁγίων Ἀποστόλων ὁρίζει: «Οἱ ἐπίσκοποι κάθε ἐπαρχίας πρέπει νά γνωρίζουν αὐτόν πού εἶναι Πρῶτος ἀνάμεσά τους καί νά θεωροῦν αὐτόν ὡς κεφαλή καί νά μήν κάνουν τίποτε παραπάνω χωρίς τή γνώμη ἐκείνου. Ἀλλά οὔτε κι’ ἐκεῖνος, δηλ. ὁ Πρῶτος, νά κάνει κάτι χωρίς τή γνώμη ὅλων. Γιατί ἔτσι θά ὑπάρχει ὁμόνοια καί θά δοξάζεται ὁ Θεός»!
Πιστεύω ὅτι αὐτή τήν ἱερή στιγμή εἶναι ἀοράτωςπαρόντες οἱ Πατέρες καί ὅλοι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι οἱ μάρτυρες καί οἱ ὅσιοι, πού ἀγωνίσθηκαν γιά τήν Ὀρθή Πίστη. Εἶναι οἱ ἅγιοι ἄγγελοι καί ἀρχάγγελοι! Εἶναι ἀκόμα οἱ ἀείμνηστοι προκάτοχοί μου Ἀρχιεπίσκοποι Γερμανός Μαυρομμάτης, Χρυσόστομος Καβουρίδης, Ἀκάκιος Παππᾶς, Αὐξέντιος Πάστρας καί Χρυσόστομος Κιούσης, ὡς καί οἱ προαπελθόντες ἀδελφοί ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἑνώνουν τίς προσευχές τους μαζί μας γιά τήν Ἐκκλησία.
Τέλος, ὡς πρός ἐμέ, ἔχω νά σᾶς διαβεβαιώσω, ὅτι θείᾳ δυνάμει στήν καρδιά μου ὑπάρχει θέση καί γι᾽ αὐτούς πού μέ ἀγαποῦν καί προσεύχονται νά μέ στηρίζει ὁ Θεός, ἀλλά καί γι᾽αὐτούς πού τυχόν μέ συμπαθοῦν λιγότερο ἤ καθόλου! Ἐπιθυμῶ νά ἀρέσω σέ ὅσους εἰλικρινά ἀγαποῦν τόν Θεό καί ὄχι στόν κόσμο.
Ὅλους σᾶς ἀγαπῶ ἐν Χριστῷ καί σᾶς εὐλογῶ! Θά εἶμαι στήν διάθεση τοῦ καθένα σας. Θά χαρῶ νά σᾶς γνωρίσω ἕναν ἕναν προσωπικά. Ὅποιος θέλει μπορεῖ νά μέ συναντᾶ στά γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὅπου θά βρίσκομαι, ἄν θέλει ὁ Θεός, ἀρκετές μέρες τήν βδομάδα, ὅπως θά ἀνακοινωθεῖ προσεχῶς.
Ἀποστέλλω τίς ἀδελφικές μου εὐχές στόν ἀσθενοῦντα ἀδελφό Σεβ. Μητροπολίτη Ἀμερικῆς κ. Παῦλο, στόν ὁποῖο εὔχομαι ἀποκατάσταση τῆς ὑγείας του. Εὐχές καί εὐλογίες στούς κληρικούς μας καί μοναχούς πού διακονοῦν παντοῦ στό ἐξωτερικό. Χαιρετίζω ἰδιαίτερα καί εὐλογῶ τήν ἀγωνιζόμενη, χάριν τῆς πίστεως, καί διωκόμενη ἀπό τόν Βαρθολομαῖο Ἱερά Μονή Ἐσφιγμένου καί ὅλους τούς ζηλωτές μοναχούς τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί ἡ κοινωνία τοῦ ἁγίου Πνεύματος εἴη μετά πάντων ὑμῶν»! Ἀμήν.