Ἐπικήδειος Σεβασμιωτάτου Ἀρχιγραμματέως

Σεβασμιώτατε Tοποτηρητά,
Σεβασμιώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί ἀρχιερεῖς
Παν/τοι, Αἰδ/τοι ἱερεῖς
Σεπτή τῶν μοναστῶν χορεία
Περιούσιε λαέ τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἐκπλήρωσις τοῦ κοινοῦ χρέους τῶν ἀνθρώπων συνεκάλεσεν σήμερον πάντας ἡμᾶς ἐν τῇ Ἱερᾷ καί Σεβασμία ταύτη Μονή. Τί τό τελούμενον σήμερον; Τίς ἡ βαρυπενθοῦσα ὁμήγυρις; Καί πάλιν «φωνή ἐν Ραμᾶ» καί πάλιν «θρῆνος καί κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς» (Ματθ. β’. 18). Ἱερός κλῆρος καί εὐσεβής λαός τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν συνηθρίσθησαν σήμερον ὑπό τούς θόλους τοῦ ἱεροῦ τούτου Ναοῦ διά νά προπέμψουν τόν πνευματικό τους ἡγέτην, τόν πολυαγαπητόν πατέρα ὅλων. Θρῆνοι εἰλικρινεῖς, δάκρυα θερμά καί ἱερά συγκίνησις, διακατέχουν ὅλους τούς πιστούς πού προσῆλθον σήμερον ἐνταῦθα, διά νά ἀποτίσουν τόν ὕστατον χαιρετισμόν εἰς τόν πολυσέβαστον καί πολιφίλητον Ἀρχιεπίσκοπον κυρόν Χρυσόστομον τόν Β’.

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὁ γενναῖος, ὁ συνετός ὁπλίτης τῆς παρατάξεως Κυρίου, ὁ σοφός πηδαλιοῦχος τῆς Ἐκκλησίας, ὁ πράος, ὁ ζηλωτής τῶν πατρικῶν, πλήρης ἡμερῶν, θεαρέστως διαδραμῶν τόν ἐπίγειον βίον του, νικηφόρος, ἐγκατέλειψεν τήν πρόσκαιρον σκηνήν τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, κληθείς ὑπό τοῦ δικαιοτάτου Θεοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς σωτηρίας ἡμῶν, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τόν ὁποῖον ἐκ νεότητός του ἀφιερώθη, ἠγάπησεν, καί πιστῶς ὑπηρέτησεν ὅλῃ ψυχῇ καί καρδίᾳ, αὐτόν τόν ὁποῖον εἰλικρινῶς καί ἐγκαρδίως ἐπόθει, κράζων νυχθημερόν ἐν ταῖς προσευχαῖς του «ἄνες με, ἵνα ἀναψύξω». Φεύγει λοιπόν ὁ σεπτός Πρωθιεράρχης, ἀπό τόν μάταιον αὐτόν κόσμον, μετά ἀπό πολλούς ἀγώνας διά τήν τήρησιν τῆς ἀνοθεύτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Πίστεως. Μετά ἀπό πολλές δοκιμασίες πού ὑπέστη ὑπό πολλῶν ψευδαδέλφων, ἐγκαταλείπει τόν πρόσκαιρον βίον μέ τήν ἀγωνίαν διά τό μέλλον τῆς καταμαστιζομένης ὑπό πολλῶν καί ποικίλων ἐχθρῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!

Ἄς ἴδωμεν ἐν συντομία λίγα σημεῖα ἐκ τοῦ βίου του. Ὁ ἀοίδημος Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, κατά κόσμον Ἀθανάσιος Κιούσης, υἱός τῶν εὐλαβεστάτων Κωνσταντίνου καί Σύρμως, ἐγεννήθη τήν 10ην Αὐγούστου 1920 εἰς Ἐρυθρές Μεγαρίδος.  Μετέβη μετά τῶν γονέων του, λόγω ἐργασίας τοῦ πατρός του, εἰς τήν πόλιν τοῦ Λαυρίου, ὅπου καί ὁλοκλήρωσε τάς Γυμνασιακάς σπουδάς του.

Κατά τήν διάρκειαν τῆς διαμονῆς του εἰς τό Λαύριον, καθ' ὅλας τάς μεγάλας ἑορτάς τοῦ ἔτους κατά τό ὀρθόδοξον ἑορτολόγιον, ἐπέστρεφε εἰς τό χωρίον καταγωγῆς του τάς Ἐρυθράς διά νά ψάλλει εἰς τόν ἐκεῖ ναόν τοῦ Ἁγ. Σπυρίδωνος, προκειμένου νά ἐνισχύση τοὺς συγχωριανούς του οἱ ὁποῖοι τελοῦσαν τάς ἱεράς ἀκολουθίας τίς περισσότερες φορές ἄνευ ἱερέως. Τοῦτο, διότι ἀφ' ἑνός ἦτο περίοδος διωγμοῦ ὑπό τῶν κακοδόξων, ἀφ' ἑτέρου διότι οἱ Ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἦσαν ἐλάχιστοι, μὲ ἀποτέλεσμα νά ἐξυπηρετοῦν ἐκ περιτροπῆς τά διάφορα παραρτήματα. Ὁλοκληρώσας τάς γυμνασιακάς σπουδάς του καί ἐκπληρῶν τήν ἐπιθυμίαν τοῦ πατρός του Κωνσταντίνου προετοιμάσθη διά τάς ἐξετάσεις τῆς σχολῆς Εὐελπίδων. «Ἄλλαι μέν βουλαί ἀνθρώπων ἄλλα δέ Θεός κελεύει». Ὁ Θεός ὁ ὁποῖος ἔβλεπε τόν ἔνθερμον ζῆλον του διά τήν Ὀρθοδοξίαν, παρεχώρησεν νά ἀσθενήση καί τοιουτοτρόπως ἀπεφεύχθη ἡ εἰσαγωγή του εἰς τήν σχολήν Εὐελπίδων. Ὁ Θεός τόν προώρισεν ὡς Εὔελπιν τοῦ Ἱεροῦ κλήρου τῆς Ὀρθοδοξίας. Τῇ προτροπῇ καί τοῦ πνευματικοῦ του, ἀειμνήστου ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, ἀπεφάσισεν νά ἀκολουθήση τήν μοναχικήν πολιτείαν. Ἀρχικῶς, ἐκάρη μοναχός εἰς τήν Ἱεράν Ἀνδρώαν Μονήν Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, εἰς τήν θέσιν Μπογδάνι παρά τό χωρίον Ἀθίκια εἰς Κορινθίαν, ὑπό τοῦ τότε Ἱερομονάχου Καλλίστου Μακρῆ (†1986 ) μετέπειτα Μητροπολίτου Κορινθίας. Μετά τό πέρας τοῦ Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τό ἔτος 1947 ἐχειροτονήθη Διάκονος καί Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου τῶν Γ.Ο.Χ. Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου (+1951). Τό ἑπόμενον ἔτος 1948, ἔλαβε τό Μέγα Ἀγγελικόν Σχῆμα τῶν Μοναχῶν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Κοσμοσώτειρος Κρυονερίου Ἀττικῆς, ὑπό τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχιμανδρίτου τῶν Γ.Ο.Χ. Θεοκλήτου Δαραδήμα. Κατά τήν διάρκειαν τοῦ «μεγάλου» διωγμοῦ τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τοῦ τότε Κρατικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Σπυρίδωνος Βλάχου τῇ βοηθείᾳ τῶν ἀστυνομικῶν ὀργάνων, οἱ Ἱεροί Ναοί τῶν Γ.Ο.Χ. ἐσφραγίσθηκαν. Οἱ Ἀρχιερεῖς ἐξορίσθησαν καί ὅσοι ἐκ τῶν ἱερέων ἐτόλμουν νά κυκλοφοροῦν, στήν προσπάθειά των νά ἐξυπηρετήσουν καί νά ἐνθαρρύνουν τό πλήρωμα τῶν Γ.Ο.Χ. συνελαμβάνοντο καί ἀπεσχηματίζοντο βιαίως, διαπομπευόμενοι, χλευαζόμενοι καί ἐγκλειόμενοι εἰς τάς φυλακάς, μετ' ὀλίγον ἐξετοπίζοντο εἰς Ἅγιον Ὄρος. Ὁ τότε νεαρός Ἱερομόναχος Χρυσόστομος δέν ἦτο δυνατόν νά ἀποτελέση ἐξαίρεσιν. Διά νά ἀποφύγη τίς συνέπειες τοῦ διωγμοῦ, ἐκρύπτετο προσεκτικῶς, οὕτως ὥστε νά δύναται νά ἐξυπηρετῇ τούς πιστούς Γ.Ο.Χ. σέ διάφορα ἐξωκκλήσια ἤ δωμάτια οἰκιῶν πού οἱ πιστοί εἶχαν μετατρέψει σέ σύγχρονες κατακόμβες. Εἰς μίαν τοιαύτην κατακόμβην, ἐτέλει τήν λειτουργίαν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, μετά τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Πέτρου Ἀστυφίδη (μετέπειτα Μητροπολίτου Ἀστορίας Ἀμερικῆς). Ἐκεῖ ἐπληροφορήθησαν τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κυκλάδων Γερμανοῦ Βαρυκοπούλου. Ταυτόχρονα, ἐπληροφορήθησαν καί τά μέτρα περιφρουρήσεως τοῦ σεπτοῦ νεκροῦ, ποὺ εἶχαν ληφθεῖ μέ ἐντολήν τοῦ Σπυρίδωνος Βλάχου. Κατά τήν διάρκειαν τῆς ἀγρυπνίας, ἦλθαν ὁρισμένα μέλη τῆς νεολαίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἐζήτησαν ἀπό τόν π. Χρυσόστομο νά τόν μεταφέρουν ἐν κρυπτῶ εἰς τήν κλινικήν «Ἁγία Ἑλένη» εἰς τά Σεπόλια ὅπου σέ συνεννόησιν μετά τοῦ ἀξιωματικοῦ ἐπικεφαλής τῶν χωροφυλάκων πού φρουροῦσαν τό λείψανον τοῦ Σεπτοῦ Ἱεράρχου, θά ἐδιάβαζαν τήν νεκρώσιμον ἀκολουθίαν καί μέ μέτρα προφυλάξεως θά τόν μετέφεραν καί πάλιν εἰς τήν κρύπτην του. Ὅπερ καί ἐγένετο. Εἰς πεῖσμα τοῦ διώκτου Σπυρίδωνος Βλάχου, ἔστω καί ὑπό συνθήκας τρομοκρατίας, ἀνεγνώσθη ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ὑπό τοῦ τότε πατρός Χρυσοστόμου ὁ ὁποῖος μέ θαῦμα τῆς Παναγίας διεσώθη ἀπό τήν σύλληψιν καί τόν ἀποσχηματισμόν. Μετά τήν κοίμησιν τοῦ τελευταίου Ἀρχιερέως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος, τοῦ Μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Καβουρίδου, μέ κοινήν ἀπόφασιν ὅλων τῶν τότε ἱερέων συνεκροτήθη Ἐκκλησιαστική ἐπιτροπή, μέ σκοπό  τήν προώθησιν τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καί τήν ἐξεύρεσιν ὀρθοδόξων ἀρχιερέων διά τήν χειροτονίαν Ἑλλήνων Ἐπισκόπων. Γραμματεύς τῆς ἐπιτροπῆς ἐξελέξη ὁ ἀρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Κιούσης. Μετά ἀπό πολλές δυσκολίες ἐταξίδευσαν μετά τοῦ Ἱερομονάχου Ἀκακίου Παππᾶ (νῦν Μητροπολίτου Ἀττικῆς καί Διαυλείας) εἰς τήν Εὐρώπην (Γαλλίαν καί Γερμανίαν) πρός συνάντησιν καί συνεννόησιν μετά τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων τῆς Διασπορᾶς Ἀλέξανδρον καί Ἰωάννην. Ἡ προσπάθειά τους αὐτή ἀπέβη ἐπί ματαίω, διότι οἱ Ρῶσοι Ἀρχιερεῖς παρέπεμψαν τό ὅλο ζήτημα εἰς τόν Μητροπολίτην Ἀναστάσιον εἰς Ἀμερικήν. Κατά τήν διάρκειαν τῆς συγκληθείσης Β’ Πανελληνίου Συνάξεως τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου, ἐψηφίσθη ὁμοῦ μετά τῶν τότε Ἀρχιμανδριτῶν α) Ἀκακίου Παππᾶ (μετέπειτα Ἐπίσκοπον Ταλαντίου καί ἐν συνεχεία Ἀρχιεπίσκοπον τῶν Γ.Ο.Χ.) καί β) Χρυσοστόμου Νασλίμη (μετέπειτα Μητροπολίτου Μαγνησίας). «Ἐλθόντος τοῦ πληρώματος τοῦ χρόνου», τό ἔτος 1971, ἐχειροτονήθη Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης καί διεποίμανεν αὐτήν ἕως τοῦ ἔτους 1986 ὁπότε καί ἐξελέγη ὡς Ἀρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. Κατά τήν διάρκειαν τῆς Ἀρχιεπισκοπικῆς του ποιμαντορίας ἠγωνίσθη μέ ὅλας του τάς δυνάμεις διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς κανονικῆς τάξεως, τήν κάθαρσιν τοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί τήν ἀναπλήρωσιν εἰς τό σῶμα τῆς ἱεραρχίας μέ νέας χειροτονίας Ἀρχιερέων κατά τά ἔτη 1998, 1999 καί 2000. Εἰς τήν προσπάθειάν του διά τήν προώθησιν τῶν ζητημάτων τοῦ ἱεροῦ Ἀγῶνος, τῇ συνοδείᾳ συνεργατῶν του Ἀρχιερέων, ἐγένετο δίς δεκτός τό ἔτος 1998 καί εἶχεν συνομιλίας μετά τοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Μέχρι τῆς κοιμήσεώς του, τήν 6/19ην Σεπτεμβρίου 2010, διετήρει πλήρως διαύγειαν Πνεύματος καί ἐπιλαμβάνετο τῶν ζητημάτων τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος καί σέ συνεργασία μετά τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διεκπεραίωνε αὐτά.

Ὡς γενναῖος ἀγωνιστής τοῦ Χριστοῦ δέν ἐφοβεῖτο τόν θάνατον, οὔτε δι' ἄλλο ἐλυπεῖτο εἰς τάς τελευταίας αὐτοῦ ἡμέρας. Μόνη του ἀγωνία ἦτο ἡ δυσχερής κατάστασις τῆς Ἐκκλησίας, διά τῆς ὁποίας τήν εἰρήνην καί πρόοδον ηὔχετο νυχθημερόν.

Πληροφορηθείς παρά Θεοῦ διά τήν ἀναχώρησίν του ἐκ τοῦ ματαίου τούτου κόσμου, προετοίμασεν τήν ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς λέγοντάς τους ὅτι «ἐφέτος δέν θά κάνετε πανήγυριν, νά μήν στολίσετε, διότι ἐγώ θά φύγω!» Καί ὄντως ἀφοῦ ἠσθάνθη ὀλίγον περισσοτέραν ἀδιαθεσίαν τήν Κυριακήν παρηκολούθη τήν θείαν λειτουργίαν ἀπό τοῦ κελλίου του. Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν, ἔχων τάς ἀδελφάς τῆς Ἱερᾶς Μονῆς κύκλῳ αὐτοῦ ἤρχισε νὰ λέγῃ χαμηλοφώνως τούς πρώτους στίχους ἀπὸ  τόν Πεντηκοστόν Ψαλμόν: «Ἐλέησόν με ὁ Θεός κατά τό μέγα ἔλεός Σου καί κατά τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τό ἀνόμημά μου...», καί μή δυνάμενος νὰ συνεχίσῃ ἀνέθεσεν εἰς μίαν Μοναχήν τήν συνέχειαν, ἐνῷ εἰς μίαν ἄλλην εἶπε νὰ λέγει τὴν εὐχήν: «Κύριε Ἰσσοῦ Χριστέ ἐλέησον τόν δοῦλον σου». Μετ' ὀλίγον παρέδωσεν τήν ψυχήν του εἰς χεῖρας τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.

Τοιοῦτος, ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ὑπῆρξεν ὁ σεπτός πρωθιεράρχης ἡμῶν τοῦ ὁποίου τόν προσωρινόν ἀποχωρισμόν θρηνοῦμεν, καί καθ' ὅσον χρόνον θά ζῶμεν, εἰσέτι θά θρηνῶμεν. Ναί σεπτέ ποιμενάρχα, ἐν ταύτῃ τῇ ἐσχάτῃ ὥρα πού ἀναχωρεῖς διά τούς οὐρανούς καταλείποντας ἡμᾶς ὀρφανούς ἐπί τῆς γῆς, σέ παρακαλοῦμεν μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς ὀρφανούς εἰς τούς οὐρανούς.

Ἡμεῖς ὑποσχόμεθα, ὅτι ἡ μνήμη σου εἰς ἡμᾶς τό ποίμνιόν σου θά εἶναι γιά πάντα σεβαστή. Ὁσάκις θά εἰσερχώμεθα εἰς τούς ἱερούς ναούς καί θά ἀντικρίζωμεν τόν θρόνον σου, νοερῶς θά βλέπουμε καί σέ, μέ ὑψωμένην τήν δεξιά σου χεῖρα νά μᾶς εὐλογεῖς.

Δεήθητι, Πάτερ καί Δέσποτα, μεθ' ὅλων τῶν ἀειμνήστων συνιεραρχῶν σου εἰς τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, νά σκέπῃ, νά εἰρηνεύῃ τήν Ἐκκλησίαν καί νά ἀναδείξῃ διάδοχόν σου τόν δυνατόν καί χρήσιμον, ἡγούμενον καί φύλακα Αὐτῆς!

Μνήσθητι, ὧ σεβαστέ ποιμενάρχα ἡμῶν αἰτούμενος ἁμαρτημάτων ἄφεσιν, καί αἰωνίου βασιλείας τήν ἀπόλαυσιν! Ἀμήν!

{backbutton}