[...] ΠΕΡΙΤΜΗΘΕΙΣ ὁ Σωτὴρ ἐταπεινώθη τὴν ἐσχάτην ταπείνωσιν, διότι Αὐτὸς ὁ πάσης ἐπέκεινα καθαρότητος ἅγιος Θεὸς παρίσταται ὡς εἷς τῶν πολλῶν, ὡς ἄνθρωπος ἁμαρτωλός, καθόσον ἡ Περιτομὴ ἐδήλου τὴν ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἀπαλλαγήν.

Ναί· παρίσταται ἀναλαμβάνων τὸ στίγμα καὶ τὴν ποινὴν τῆς ἁμαρτίας Ἐκεῖνος, ὅστις ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον, ἵνα ἀπαλλάξῃ τὸ ἀνθρώπινον γένος ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας καὶ φέρῃ τὴν σωτηρίαν. Λαμβάνει Περιτομήν, ἥτις ἁρμόζει εἰς τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἐμπαθεῖς, οἵτινες ἐκ σπέρματος γεννῶνται καὶ ἡδονῆς καὶ γεννῶσι διὰ σπέρματος καὶ ἡδονῆς, καὶ οὐχὶ εἰς Ἐκεῖνον, ὅστις εἶναι ἅγιος καὶ ἀπαθής, μακρὰν πάσης προσβολῆς ἐμπαθοῦς λογισμοῦ καὶ κλίσεως ἡδονικῆς, καὶ ὅστις δὲν ἐγεννήθη ἐκ σπέρματος ὡς ἡμεῖς.

Βεβαίως ὅλον τὸν βίον αὑτοῦ διῆλθεν ἐν ταπεινώσει ὁ Σωτήρ· ἀλλ’ ἐν τῇ Περιτομῇ φαίνεται ταπείνωσις ὑπερβολική, διότι ἐντυποῦται καὶ ἐν τῇ ἁγίᾳ αὐτοῦ σαρκὶ τομή, ἥτις μῶμον ἰσόβιον τρόπον τινὰ εἰς τὴν ἁγιότητα αὐτοῦ προσάπτει καὶ τὴν ἀναμαρτησίαν αὐτοῦ ἐπισκιάζει, χωρὶς νὰ φαίνηται οὐδεμία ἐξ οὐρανοῦ μαρτυρία ὑψοῦσα τὴν τοσαύτην ταπείνωσιν, ὡς συνέβη ἐν τῇ Γεννήσει καὶ Βαπτίσει καὶ τῷ Θανάτῳ αὐτοῦ. Ἐταπεινώθη ἐν τῇ φάτνῃ τοῦ σπηλαίου τῆς Βηθλεὲμ ἀνακλιθείς, ἀλλ’ ἀσυνήθης ἀστὴρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ τὸ νέον Βρέφος Βασιλέα ἐμήνυσε καὶ Ἄγγελοι τὸν τεχθέντα ὡς Θεὸν ἐδοξολόγησαν. Ἐταπεινώθη ἐν τῇ Βαπτίσει ὡς δοῦλος ὑπὸ Ἰωάννου τὸ βάπτισμα λαβών, ἀλλ’ ὁ Πατὴρ ἐμαρτύρησεν ἄνωθεν τὸν βαπτιζόμενον Υἱὸν αὐτοῦ ἀγαπητόν, καὶ τὸ Πνεῦμα κατῆλθεν ἐπ’ αὐτόν. Ἐταπεινώθη ὡς κακοῦργος ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ ἀποθανών, ἀλλὰ τοῦ ἡλίου ὁ σκοτασμὸς καὶ τῆς γῆς ὁ κλονισμὸς ἐκήρυξαν αὐτὸν Θεόν. Ἐν τῇ Περιτομῇ ὅμως μόνη φαίνεται ταπείνωσις καθαρὰ καὶ γυμνή, χωρὶς σημεῖόν τι ἀνυψοῦν αὐτὸν ν’ ἀναφανῇ. Οὕτω διὰ τῆς Περιτομῆς ὁ Σωτὴρ τὴν ἐσχάτην ταπείνωσιν ταπεινωθεὶς ἐθεράπευσε τὴν μεγάλην νόσον τῆς ψυχῆς, τὴν ὑπερηφάνειαν, ἥτις εἶνε «πάσης ἁμαρτίας ἀρχὴ» (Σειρὰχ ΙΑ’ 13).

Καὶ ἄν ὁ Ὕψιστος τοσοῦτον διὰ τὴν σωτηρίαν ἡμῶν ἐταπεινώθη, ὅπως διάταξίν τινα τοῦ παλαιοῦ Νόμου πληρώσῃ, ὁποίαν ἐπιμέλειαν καὶ σπουδὴν ὀφείλομεν ἡμεῖς νὰ καταβάλλωμεν καὶ ὁποῖον ἀγῶνα νὰ δοκιμάζωμεν, ὅπως πάντα τὰ προστάγματα τοῦ Νόμου τῆς Χάριτος φυλάττωμεν, ἐκ τῆς τηρήσεως τῶν ὁποίων ἡ σωτηρία ἡμῶν ἐπιτυγχάνεται; Ἄν ὁ Δεσπότης τῶν ἁπάντων καὶ Δοτὴρ τοῦ Νόμου ὡς δοῦλος ὑποτάσσεται εἰς τὸν Νόμον, ὅπως διδάξῃ ἡμᾶς νὰ ὑποτασσώμεθα εἰς αὐτόν, πῶς ἡμεῖς δοῦλοι ὄντες θὰ τολμήσωμεν εἰς τὰ θεῖα προστάγματα τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας ν’ ἀπειθήσωμεν καὶ τὸν χρηστὸν τοῦ Κυρίου ζυγὸν ὡς ἀδάμαστοι ταῦροι καὶ ἄγριοι ἵπποι ν’ ἀποσείσωμεν; Ἀλλὰ δυστυχῶς σήμερον πόσοι παρ’ ἡμῖν ὑπερήφανοι πάντα τῆς μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας θεῖον θεσμὸν ἀπορρίπτουσι καὶ τὴν ἀνυποταξίαν αὑτῶν ἀπὸ τοῦ χρηστοῦ ζυγοῦ τοῦ Χριστοῦ φανερὰ κηρύττουσι; Καὶ πόσοι ἀσεβεῖς εἰς ἀποστασίαν ἀπὸ τοῦ θείου Νόμου πολλοὺς τῶν βεβαπτισμένων κινοῦσι καὶ διὰ τῆς ἀσεβοῦς αὑτῶν καὶ ἀπατηλῆς διδασκαλίας ἀπὸ τῆς Πίστεως ἀποπλανῶσι καὶ τὰς ψυχὰς αὐτῶν κατὰ τὸν θεῖον Παῦλον συλαγωγοῦσιν; [...]

Ἀπὸ τὴν Ὁμιλίαν εἰς τὴν Περιτομὴν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν..., ἐκ τοῦ ἔργου τοῦ Θεοδώρου Ζωγράφου, Ἐντρυφήματα καὶ Ἀπηχήματα τῆς δοξασθείσης Ἑλλάδος, ἤτοι Διπλοῦν Κυριακοδρόμιον..., τόμος τρίτος, Ἐν Βόλῳ 1914, σελ. 23-24.