Ἡ Δόξα τῆς Παρθένου
ΟΛΟΙ οἱ κάλαμοι τῆς περιωπῆς καὶ ἰσχύος ἑνὸς χρυσοστομείου καλάμου καὶ ἄν συνειργάζοντο ἤ συνημιλλῶντο, πενιχρὸν καὶ εὐτελὲς ἐγκώμιον θὰ ἔπλεκον εἰς τὴν Ἀειπάρθενον Κόρην, τῆς ὁποίας ἡ ἀρετὴ ἐκάλυψε καὶ ὑπερέβη καὶ αὐτοὺς τοὺς οὐρανούς. Τῆς Κόρης ταύτης καὶ Μητρὸς τοῦ Θεοῦ πανήγυριν λαμπρὰν ἄγει σήμερον ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, πανήγυριν διὰ τὴν Κοίμησιν καὶ τὴν ἔνδοξον εἰς οὐρανοὺς Μετάστασιν, ἥτις ἐπεβεβαίωσε τὴν Γραφικὴν ῥῆσιν: «οὐ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν».
Ἐπεθύμησε διακαῶς ἡ Πανάμωμος Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ἕνεκα τοῦ θερμοῦ καὶ ἰσχυροῦ φίλτρου πρὸς τὸν Υἱόν της, νὰ ἀκολουθήσῃ τὴν τύχην ὅλων τῶν θνητῶν καὶ νὰ παραδοθῇ εἰς θάνατον, διὰ νὰ πετάξῃ ἡ ψυχή της εἰς τὰ ὑπερκόσμια σκηνώματα καὶ ἀπολαύσῃ τὴν ὑπέρφωτον δόξαν τοῦ ἐξ Αὐτῆς τεχθέντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ κομίζει εἰς Αὐτὴν τὸ μήνυμα καὶ τὴν βουλὴν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία θὰ ἐπραγματοποιεῖτο μετὰ τρεῖς ἡμέρας, καθ’ ἅς ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος καταλλήλως προητοιμάσθη διὰ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἐκδημίαν της. Ἀφοῦ τὰ κατ’ Αὐτὴν διηυθέτησε καὶ τὰς τελευταίας συμβουλὰς καὶ κατευθύνσεις παρέσχεν εἰς τοὺς ἁγίους Ἀποστόλους, τοὺς οἰκτρῶς ὀδυρομένους ἐπὶ τῷ χωρισμῷ Αὐτῆς, ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ.
Τὸ δὲ θεοδόχον Αὐτῆς σῶμα οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι πανευλαβῶς ἐνεταφίασαν μεθ’ ὕμνων καὶ ἐγκωμίων, τοῦ σκεύους τῆς ἐκλογῆς διαπρέποντος τοῖς ὕμνοις. Θαῦμα παράδοξον καὶ ἀσύλληπτον εἰς τὴν ἀνθρωπίνην διάνοιαν! Ἡ βαστάσασα ἐν ἀγκάλαις τὸν Νικητὴν τοῦ θανάτου νεκρά, ἄπνους καθορᾶται! Ἡ Μήτηρ τῆς Ζωῆς, ἐν τῷ τάφῳ κατατίθεται!
Τὸ παρθενικὸν ὅμως καὶ ἀμόλυντον Αὐτῆς σῶμα, ἐξ οὗ ὁ Θεὸς ἐγεννήθη ἀφράστως, δὲν μετεβλήθη εἰς τέφραν καὶ χοῦν, ἀλλὰ σῶον καὶ ἄφθαρτον μετεφέρθη εἰς τὴν Οὐράνιον Βασιλείαν, ὅπως τοῦτο τὸ πάλαι ἐγένετο εἰς τὸν Ἐνὼχ καὶ Ἠλίαν, τὸν ἄφλεκτον οὐρανοδρόμον [καίτοι ἐκεῖνοι δὲν ἐγεύθησαν θανάτου]. Ἦτο δυνατὸν νὰ ἐπιτρέψῃ ποτὲ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ Σὰρξ ἐκ τῆς σαρκὸς τῆς Μαρίας ἐλήφθη, νὰ μεταβληθῇ αὕτη εἰς κόνιν; Ὄχι βεβαίως.
Θαυματουργικῶς καὶ ὑπερφυῶς λοιπὸν μετέστησεν Αὐτὴν ψυχῇ τε καὶ σώματι καὶ τὴν ἐδόξασεν ὑπὲρ πάντα ἄλλον Ἅγιον, Αὐτήν, ἥτις τὴν ἀνθρωπίνην σάρκα τοῦ ἐδάνεισε, τὸν ἐγαλούχησε, τὸν ἀνέθρεψε, τὸν περιέθαλψε, τὸν περιέβαλε μὲ τὴν ἀπεριόριστον στοργὴν τῆς μητρικῆς καρδίας της καὶ τὸν ἠκολούθησε μέχρι τοῦ Σταυροῦ. Μία ἁγία καὶ ἰδανικὴ ἀγάπη εἶχε χαλκευθῆ μεταξὺ Μητρὸς καὶ Υἱοῦ, ἀγάπη, ἥτις συνέδεεν ἀμφοτέρους ἀρρήκτως ἕως τοῦ Γολγοθᾶ.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα Του ἐξεδηλώθη ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην περίστασιν κατὰ τὴν Κοίμησιν, ὅτε μετέστησεν Αὐτὴν ἐκ γῆς πρὸς οὐρανὸν καὶ ὑπερύψωσεν ἕως τοῦ Θρόνου Του, ὅπου παρίσταται ἐν ἱματισμῷ περιβεβλημένη καὶ πεποικιλμένη. «Πολλαὶ θυγατέρες ἐκτήσαντο πλοῦτον, πολλαὶ ἐποίησαν δύναμιν, σὺ δὲ ὑπέρκεισαι καὶ ὑπερῆρας πάσας» (Παροιμ. λα’ 29). Καὶ ὄντως, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος ὑπερέβαλε πάσας τὰς γυναῖκας τῶν βροτῶν. Ἡ ὑπεροχή της δὲ αὕτη δὲν συνίσταται εἰς πλοῦτον ὑλικόν, δύναμιν καὶ ἐξωτερικὰ ἐν γένει προσόντα καὶ χάριτας, ἀλλ’ εἰς ἐσωτερικὴν αἴγλην καὶ ἁγιότητα, ἥτις ἐκόσμει τὴν ἔξοχον καὶ μοναδικὴν εἰς τὸν κόσμον φυσιογνωμίαν Της.
Ἡ αἴγλη τῆς Παρθένου ἀκτινοβολεῖ ἕως σήμερον μετὰ τόσους αἰῶνας καὶ ἡ ἁγιότης τοῦ βίου Της δεικνύει τὴν ἀληθῆ ὁδόν, τὴν ὁποίαν ὀφείλουν νὰ ἀκολουθοῦν ὅσοι ποθοῦν τὴν σωτηρίαν των καὶ τὴν ἀπόλαυσιν τῆς Οὐρανίου δόξης.
Ἄς προσπαθῶμεν νὰ μιμούμεθα τὰς ἀρετὰς τῆς Ἁγνῆς Παρθένου, τῆς καθαρωτέρας καὶ αὐτῶν τῶν ἡλιακῶν λαμπηδόνων, ἥτις κατέχει τὴν λαμπροτέραν θέσιν ἐν τῷ οὐρανῷ μετὰ τὴν Ἁγίαν Τριάδα, ἄν θέλωμε νὰ τύχωμεν τοῦ ἐλέους καὶ τῆς προστασίας Της. Ἄς καταφεύγωμεν μετὰ πίστεως εἰς τὴν Θεομήτορα, ὅταν περιστάσεις, θλίψεις, ἀνάγκαι καὶ συμφοραὶ τοῦ βίου εὑρίσκουν ἡμᾶς καὶ ὅταν πειρασμοὶ πάντοθεν μᾶς κυκλώνουν. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος εἶναι Μήτηρ ἡμῶν, Μήτηρ φιλόστοργος καὶ συμπαθής, ἡ ὁποία δύναται νὰ μᾶς ἐνισχύσῃ εἰς ὅλα τὰ δεινὰ καὶ τὰς τρικυμίας τοῦ βίου καὶ νὰ μᾶς ἀναδεικνύῃ νικητὰς καὶ τροπαιούχους εἰς τὴν τραχεῖαν καὶ κοπιώδη ὁδὸν τῆς ἀρετῆς.
Ἄς στρέψωμεν τὰ ὄμματα τῆς ψυχῆς μας πρὸς τὴν Μητέρα τοῦ Φωτὸς καὶ ἄς ἐποπτεύσωμε νοερῶς τὸ μεγαλεῖον καὶ τὴν ἄρρητον δόξαν, τῆς ὁποίας τυγχάνει ἐν Οὐρανοῖς καὶ ἄς ἀναπέμψωμεν μυστικῶς δέησιν πρὸς Αὐτήν, ἥτις παρέχει τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους τὴν θερμὴν μεσιτείαν Της.
Εἴθε ἡ κραταιὰ προστασία καὶ πανσθενὴς σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου νὰ μᾶς φρουρῇ καὶ φυλάττῃ ἀτρώτους ἀπὸ τὰ βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ πεπυρωμένα καὶ νὰ μᾶς κατευθύνῃ εἰς τρίβους εὐθείας, ἀγούσας πρὸς τὴν αἰώνιον ἀνάπαυσιν καὶ μακαριότητα!
(«Ἡ Φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἀρ.φ. 449-450 / Κυριακὴ 15 Αὐγούστου 1964 [π.ὀ.ἡ.], σελ. 1-2)