ΚΑΤΑ τὴν μεγάλην ἡμέραν τῆς Πεντηκοστῆς συνηγμένοι ἦσαν οἱ μαθηταὶ τοῦ Σωτῆρος ἐν Ἱερουσαλήμ, ἀναμένοντες τὴν ἐξ ὕψους δύναμιν μιᾷ καρδίᾳ καὶ ψυχῇ, ὅτε περὶ ὥραν τρίτην τῆς ἡμέρας ἠκούσθη ἦχος ἐκπληκτικὸς καὶ πρωτοφανής, «ἦχος ἐξ οὐρανοῦ, ὥσπερ φερομένης βιαίας πνοῆς» (Πράξ. Β’ 2), ὡς ὁ θεηγόρος Λουκᾶς ἐξιστορεῖ, ὅμοιος δηλ. πρὸς βιαίαν ἀνέμου πνοήν· «καὶ ὤφθησαν αἰτοῖς διαμεριζόμεναι γλῶσσαι ὡσεὶ πυρὸς» (αὐτόθι, 3), ἐφάνησαν γλῶσσαι πυροειδεῖς, καὶ ἑκάστη αὐτῶν ἔμενεν ἐπὶ ἕνα ἕκαστον τῶν μαθητῶν, δηλοῦσαι τὸ χάρισμα τῆς γλωσσομαθείας, ὅπερ εἰς πάντας ἐγένετο τότε καταληπτόν, διότι οἱ πνευματέμφοροι Ἀπόστολοι ἤρξαντο λαλεῖν ἑτέραις γλώσσαις τὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ.